Gelenek Sayı 46

Gelenek Kitap Dizisi baskıya hazırlanırken geçtiğimiz yılın sonuna doğru SİP'in dışına düşen ve şu anda SBP, Emek, Kurtuluş ve Yeni Yol tarafından kurulan partide yeralan bir grubun çıkartmakta olduğu Sosyalist Politika adlı üç aylık yayın elimize geçti. Daha önce SİP'te yöneticilik yapma onuruna sahip olan iki kişinin ortaklaşa yazdıkları bir üçüncü sınıf öykünün dışında, İ. Suphi Candemir'in, SİP/Gelenek "çevresi"yle "bilimsel" bir hesaplaşmayı tercih ettiği görülüyor. Kriz koşullarında devrimci mücadelenin yükseltilmesi gerektiğini düşünen ve bu konuda öznel faktörü güçlendirmeye çalışan bir hareketin üyesi olarak Sosyalist Politika konusunda birkaç şey söylemek istiyorum.1) Bu çevre Gelenek açısından bir "iç" mesele olmaktan çoktan çıkmıştır.2)...

SİP SİYASİ BÜRO ÜYESİ HALİL HACIALİOĞLU

Bundan önceki iki sayıda, Türkiye ekonomisinin 1980 sonrasını ve 1994 yılında girilen krizin çeşitli boyutlarını ele almaya çalıştık. Ancak, ekonomik krizin kendi başına ele alınmasının, Türkiye kapitalizminin içinde bulunduğu krizin boyutlarını kavramak açısından yeterli bir temel oluşturmaktan uzak olduğunu kabul etmek gerekiyor. Nitekim, aynı sayılardaki ilgili diğer yazılar ağırlıklı olarak krizin siyasal boyutları üzerinde yoğunlaştı.Bu durum, kapitalizmin çelişkilerinin zayıf halkalarda siyasal ve ideolojik düzeylerde birikiminden kaynaklanıyor. Altyapıdaki çelişkiler, bu düzeylere bire bir yansımıyor. Türkiye'de de, düzenin siyasal açmazları, ekonomik krizin patlak vermesinden önce belirginlik kazandı. Ekonomik kriz, daha çok siyasal düzeydeki çelişkilerin önünün daha fazla açılmasını, burjuvazinin yönetememe sorununun derinleşmesini...

Türkiye insanı, son aylarda kriz sözüyle yatıp kriz sözüyle kalkıyor. Sözcükler çok tekrarlandıklarında anlamlarını yitirirler. Buna bir de, krizi burjuva iktisadının kavramlarıyla tartışmayı ekleyin, ortaya anlamsızlaşmış ve yanlış bir tahliller yığını çıkma tehlikesi artıyor.Aslında kriz dönemleri, bir bulanıklıktan çok, netleşme ve ayrışmalarla tanımlanması gereken dönemlerdir. Sınıfsal misyonunu iktidar perspektifiyle bütünleyebilen sosyalistler açısından kriz en çok bu yönüyle anlam taşır. Netleşme sadece sınıfsal çelişkilerin üzerleri örtülemeyecek biçimde su yüzüne çıkmasıyla değil siyasal öznenin politikalarının devrimcileşmesi (ya da bazıları için revizyonist bir nitelik kazanması) olarak da kendisini gösterir. Bu son noktaya tekrar döneceğim.Devrimci özne, kriz anında kısa dönemde iki temel görev üstlenir:...

12 Eylül'den bu yana, sınıf mücadelelerinin sosyalistleri bugünkü netlikte davet ettiği herhangi bir dönemden geçmedik. Üstelik, bu davet, icabet etmememiz halinde türünün son örneği olmaya da adaydır.Son onbeş yılda, sosyalizmin prestiji, solun güncel etkinliğini aşan bir parametre olmaktan giderek uzaklaşmıştır. Gerek solun 1980 iflası ve sonrasındaki zayıflığı, gerekse reel sosyalizmin çözülüşü, sosyalizmin reel bir almaşığı temsil etmekten uzaklaştığı yönündeki burjuva ideolojik propagandanın ciddi bir zemin bulmasını sağlamıştır. Sınıf mücadeleleri içinde müdahil bir konuma ulaşmamamız halinde, sosyalizm söz konusu propaganda karşısında tümüyle silahsız kalacak, Türkiye'nin gündeminden uzunca bir süre için düşebilecektir. İddialılığını temel olarak sınıfın harekete geçtiği konjonktürlerin devrimci potansiyeline dayandıran...