Türkiye, solun kendine dönük tartışmaları açısından bir anlamda 1990’ları tekrar yaşıyor. Sovyetler Birliği’nin çözülüşüyle birlikte yükselen anti-komünizm sol yapıların önemlice bir bölümü için “yeni” sulara yelken açmak sonucunu doğururken, bu rüzgâra direnenler kendi yelkenlerini kendileri üfleyerek yol almaya, daha doğrusu yol açmaya, çalışıyorlardı. 12 Eylül’ün solu fiziki olarak ortadan kaldırma/etkisizleştirme hamlelerine karşı, eksikli de olsa, beklenen direnişi sergileyememiş de olsa bir cevap üretebilmiş olan sol, sosyalizmin çözülüşüyle birlikte sorular sormaya ve bu sorulara alışıldık cevaplar vermek yerine yeni cevaplar aramaya...

Hem ideoloji hem de insan başlığında yapılacak tartışmaların siyasi alanda hareketliliğin yavaş, örgütsel alanda ise bir kurma ya da toparlanma faaliyetinin belirleyici olduğu kesitlerde daha anlamlı olduğu kanısı yaygındır. En baştan söylemek lazım, siyasi mücadelede bağımsız bir özne olma iddiasını taşıyan her oluşumun önsel olarak ve bir ilk birikimi ifade etmesi bağlamında insanını tarif etmesi ve ideolojik kimliğinin köşe taşlarını yerli yerine oturtması kuşkusuz gereklidir; bu gereklilik hareket boyutu ihmal edilen, başlangıcı ve sonu belirli bir zamana hapsedilemez. İlk tarif...